Cały utwór nosi podtytuł „Opowiadanie adiutanta”, fakty poznajemy więc z ust Stefana Garczyńskiego, adiutanta Ordona. Opowiadanie rozpoczyna się stwierdzeniem, że żołnierzom z najbliższego otoczenia adiutanta nie dano rozkazu strzelania. Mogli więc obserwować pole walki. Oddziały Rosjan miały przewagę liczebną. Zostały porównane do sępów i błota. Nacierały na redutę Ordona – „białą, wąską, zaostrzoną”. Ten kontrast czerni i bieli świadczy o nacecaniu emocjonalnym mówiącego, który jest po stronie Ordona, a przeciwko Rosjanom. Obrońcy reduty mieli tylko sześć armat, ale nie przerywano ognia. Strzelano celnie, a efektem była śmierć nacierających.
Utwór „Reduta Ordona” to jedno z najważniejszych dzieł. Opisuje on walkę polskich powstańców, którzy walczyli o wolność swojego kraju. Poeta ukazuje w nim nie tylko bohaterski czyn Juliana Konstantego Ordona, ale także
Julian Konstanty Ordon – bohater narodowy
Zdarzenie to poznał Mickiewicz z relacji swojego przyjaciela, Stefana Garczyńskiego, uczestnika powstania listopadowego i naocznego świadka opisywanych faktów. Przebywali wtedy obaj w Dreźnie, dokąd dotarła fala uchodźców po przegranym powstaniu. Według Garczyńskiego Ordon zginął w ruinach umocnień wysadzonych przez siebie w powietrze i tak to przedstawił Mickiewicz.
W rzeczywistości bohaterski artylerzysta został ciężko ranny, lecz przeżył wybuch. Walczył później w powstaniu węgierskim pod dowództwem generała Bema, a także w wojnie narodowej we Włoszech w oddziałach Garibaldiego. Zmarł w 1886 r. we Florencji jako stary, zgorzkniały człowiek (popełnił samobójstwo).
Wiersz został napisany w Dreźnie w 1832 roku, wydany w Paryżu w 1833. Podmiot liryczny wiersza ujawnia się pod koniec poematu: „Dusze gdzie? – nie wiem; lecz wiem, gdzie dusza Ordona…”. Można go utożsamiać z poetą, Adamem Mickiewiczem. Podmiot liryczny wypowiada swoje uczucia i refleksje dotyczące car i jego tyranii: w stosunku do cara poeta odczuwa gwałtowną nienawiść i pogardę.
Pogarda i gniew wobec cara – interpretacja wiersza
Podmiot liryczny wiersza wyraża silną krytykę wobec cara, oskarżając go o despotyzm i okrucieństwo. Poeta zarzuca mu, że gnębi nie tylko podbite i uciemiężone narody, ale też własnych poddanych. Nazywa cara złodziejem, który ukradł koronę polską – symbol niezależnego bytu państwowego – podporządkował sobie kraj i samozwańczo mianował się królem Polski. Z jednej strony poeta podkreśla siłę cara, nazywając go „Mocarzem”, ale z drugiej sugeruje, że jego potęga jest z piekła rodem.
Podmiot liryczny uznaje wyjątkowość Polaków, którzy odważyli się upomnieć o swoje prawa, podczas gdy reszta świata drży ze strachu przed tyranem. W stosunku do ludu rosyjskiego poeta traktuje go z mniejszą niechęcią, ale za to z pogardliwą litością. Wojska rosyjskie postrzega jako bezkształtną i bezwolną masę, biernie poddającą się tyranii. Podobnie jak „wódz kaukaski”, czyli generał Paskiewicz, są tylko narzędziem w ręku cara.
Wstęp
Opowiadanie adiutanta, jak zatytułowany jest utwór, opisuje walkę polskich żołnierzy pod dowództwem Juliana Konstantego Ordona w powstaniu listopadowym w 1831 roku. Autor tekstu, Adam Mickiewicz, bazował na relacji swojego przyjaciela Stefana Garczyńskiego, uczestnika powstania listopadowego.
Walka
Opis bitwy rozpoczyna się od stwierdzenia, że żołnierzom z najbliższego otoczenia adiutanta nie dano rozkazu strzelania, więc mogli obserwować pole walki. Oddziały Rosjan miały przewagę liczebną. Obrońcy reduty mieli tylko sześć armat, ale nie przerywano ognia. Strzelano celnie, a efektem była śmierć nacierających.
Najcelniej trafiające pociski były jak anioł śmierci, który pustoszył szeregi wroga. Wiersz kończy się opisem wysadzenia szańca przez Juliana Konstantego Ordona.
Cara i jego tyrania
Adam Mickiewicz oskarża cara o despotyzm i okrucieństwo, ponieważ gnębił nie tylko bezprawnie podbite i uciemiężone narody (jak Polska), ale także swoich poddanych. Lud rosyjski poeta traktuje z mniejszą niechęcią, ale za to z pogardliwą litością. Wojska rosyjskie postrzega jako bezkształtną i bezwolną masę, biernie poddającą się tyranii.
Losy świata pełnego niesprawiedliwości
Końcowe wersy utworu poświęcone są rozważaniom na temat niesprawiedliwości dziejowej, która odbiera niektórym narodom prawo do życia w wolności. Ordon staje się symbolem zemsty za przemoc i despotyzm. Mickiewicz nazywa go „patronem szańców”.
Przestrzega, że gdy przebierze się miara niesprawiedliwości i ucisku, Bóg, który stworzył świat, zniszczy zepsuty rodzaj ludzki, wysadzając ziemię jak Ordon swoją redutę.
Adam Mickiewicz – życiorys i twórczość
Po ukończeniu szkół dominikańskich w Nowogródku, Adam Mickiewicz wstąpił w 1815 r. na uniwersytet w Wilnie, gdzie uzyskał solidne wykształcenie w zakresie filologii klasycznej, literatury ojczystej i historii. Od września 1819 r. objął posadę nauczyciela szkoły średniej w Kownie. Należał w owych czasach do Towarzystwa Filomatów i Filaretów i z tego powodu został osadzony w więzieniu (w klasztorze ojców Bazylianów w Wilnie), gdzie przebywał od 23 X 1823 r. do 21 IV 1824 r. Następnie został zesłany do Rosji. Przebywał m.in. w Petersburgu i Odessie. W Rosji poznał wielu wybitnych tamtejszych pisarzy. W 1829 r. znalazł się w Niemczech, a następnie w Rzymie, gdzie dowiedział się o wybuchu powstania listopadowego.
Ścieżka zawodowa i działalność polityczna
Po ukończeniu studiów, Mickiewicz pracował jako nauczyciel szkoły średniej w Kownie, a także działał w Towarzystwie Filomatów i Filaretów. W wyniku tego został osadzony w więzieniu w Wilnie, a następnie zesłany do Rosji, gdzie poznał wielu wybitnych tamtejszych pisarzy.
Po powrocie do Europy, w 1829 roku, Mickiewicz objął katedrę profesora literatury rzymskiej w Lozannie, a następnie w latach 1840-1844 piastował urząd profesora w katedrze literatur słowiańskich w Collègè de France. W 1844 roku został zawieszony w czynnościach profesora za swoją antyklerykalną postawę i propagowanie idei Andrzeja Towiańskiego.
Później, w 1855 roku, Mickiewicz wyjechał do Konstantynopola, gdzie planował tworzenie oddziałów polskich przeciwko Rosji. Tam zmarł nagle wskutek choroby.
Twórczość
Adam Mickiewicz to jeden z największych polskich poetów i dramaturgów, którego twórczość wyróżnia się odmienną od oświeceniowej poetyką. W swoich tomach poezji, takich jak „Ballady i romanse”, „Dziady” czy „Grażyna”, Mickiewicz wykorzystał całkowicie nowe motywy i stworzył poezję romantyczną. W 1822 roku ukazał się zbiór jego Ballad, który uważany jest za datę przełomu romantycznego w Polsce.
Wśród jego najważniejszych dzieł znajdują się Sonety (1826 r.), „Konrad Wallenrod”, „Dziady” (część III), „Księgi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego” oraz „Pan Tadeusz”.
Ostatnie lata i spuścizna
W lutym 1848 r. przebywał w Rzymie, gdzie uzyskał audiencję u Piusa IX, a później zorganizował ochotniczy Legion Polski. Po objęciu władzy przez Napoleona III zaniechał działalności politycznej i podjął pracę jako bibliotekarz w paryskiej Bibliotece Arsenału. We wrześniu 1855 r. wyjechał do Konstantynopola z zamiarem tworzenia oddziałów polskich mających wystąpić przeciwko Rosji. W mieście tym zmarł nagle, najprawdopodobniej na cholerę. Jego ciało zostało przewiezione do Paryża, a obecnie spoczywa w podziemiach katedry wawelskiej. Adam Mickiewicz jest uznany za naszego wieszcza narodowego.
Reduta Ordona jako utwór patriotyczny
Reduta Ordona był jednym z najważniejszych utworów patriotycznych Adama Mickiewicza. Dzieło to opisuje bitwę podwarszawską pomiędzy niewielkim oddziałem powstańców a silnymi Rosjanami. Przeciwnik był znacznie lepiej uzbrojony, posiadając 200 armat i znacznie większą liczbę żołnierzy. Pomimo tego Polacy walczyli dzielnie i bohatersko.
Utwór był nie tylko zwykłą poezją, ale także ważnym elementem walki o wolność ojczyzny. Poeta doskonale rozumiał powagę sytuacji i chciał dodawać rodakom otuchy poprzez swoją twórczość. Dlatego też Reduta Ordona była często deklamowana konspiracyjnie w trakcie ważniejszych okazji, pokrzepiając serca i zagrzewając do dalszej walki o niepodległość.
W utworze Mickiewicz daje wyraz swojej nienawiści do cara i Rosjan, którzy zagarnęli i bezprawnie odebrali niepodległość Polakom. Poeta ukazuje bezduszność cara, który wysyła swoich ludzi na śmierć, podczas gdy sam wygodnie odpoczywa w bezpiecznym miejscu. Reduta Ordona jest jednym z wielu utworów, w których Mickiewicz opisuje swój patriotyzm i walkę o wolność ojczyzny. Podobny obraz rosyjskiego władcy ukazał w Dziadach cz. 3.
Prawdziwość wiersza „Reduta Ordona” Adama Mickiewicza
Adam Mickiewicz w swoim dziele „Reduta Ordona” opisał bitwę stoczoną przez powstańców listopadowych z Rosjanami. Jednakże, jak wiele dzieł literackich, utwór ten zawiera elementy fikcyjne i literackie, które mają na celu wzbogacenie treści i przekazu.
Narrator jako naoczny obserwator
Na początku wiersza narrator potwierdza, że nie uczestniczył w walce i był naocznym obserwatorem. Wstąpił na działo i przyglądał się polu bitwy, na którym stacjonowały armaty rosyjskie.
Różnice między utworem a faktami historycznymi
W rzeczywistości obroną reduty dowodził kapitan Franciszek Bobiński, a nie podporucznik Ordon, który był jedynie jednym z jej obrońców. Poza tym, Ordon zginął w znacznie mniej bohaterskich okolicznościach, popełniając samobójstwo będąc już starcem.
Znaczenie historyczne „Reduty Ordona”
Bitwa o „Redutę Ordona” jest ważnym wydarzeniem w historii Polski. Współcześnie miejsce po „Reducie Ordona” jest wpisane na listę zabytków narodowych.
Adam Mickiewicz był gorącym zwolennikiem walki narodowo-wyzwoleńczej i w swoim dziele wykorzystał opowieść o bohaterskiej obronie „Reduty Ordona” jako symbol walki Polaków o wolność i niepodległość.
Reduta Ordona jako utwór patriotyczny
Adam Mickiewicz był jednym z największych polskich poetów, a jednocześnie gorącym zwolennikiem walki o niepodległość Polski. W swoich utworach wielokrotnie nawoływał do walki, dawał nadzieję na pokonanie zaborcy i oddawał hołd bohaterom ojczyzny. Podobnie było z Redutą Ordona, utworem powstałym dzięki relacji Stefana Garczyńskiego, który był świadkiem obrony reduty nr 54 (popularnie zwanej Redutą Ordona), miejsca obecnie wpisanego na listę zabytków narodowych.
Bitwa opisana w wierszu rzeczywiście miała miejsce, chociaż poeta zmienił kilka drobiazgów. Faktyczna obrona fortu nr 54 odbyła się 6 września 1831 roku pod Warszawą, a zatem w trakcie powstania listopadowego. Walka powstańców zakończyła się klęską, ze względu na przewagę liczebną i zbrojną zaborcy (ogromna liczba wojsk rosyjskich, uzbrojona w 200 armat ruszyła na garstkę powstańców, zaciekle broniących się z pomocą zaledwie 6 armat).
Mickiewicz wybrał na bohatera narodowego Ordon, którego podporucznik przedstawiony został jako wysadzający magazyn amunicji. Jednak faktycznie oddziałem dowodził Franciszek Bobiński, a Ordon nie zginął w tej bitwie, lecz samobójczo zmarł wiele lat później.
Reduta Ordona to zatem jeden z ważniejszych utworów patriotycznych Adama Mickiewicza, w którym poeta przede wszystkim ukazuje motyw poświęcenia dla ojczyzny.
Motyw poświęcenia dla ojczyzny w literaturze i w Reducie Ordona
Motyw poświęcenia dla ojczyzny jest żywy w literaturze poruszającej tematykę walki powstańczej o niepodległość Polski. Przykładem takiego dzieła jest utwór Adama Mickiewicza – Reduta Ordona. Opisane w nim wydarzenia opierają się na faktycznych zdarzeniach z czasów powstania listopadowego, kiedy Polacy do ostatniej chwili bronili swojego fortu. Poświęceniem dla ojczyzny było tutaj nie tylko gotowość do oddania życia za wyzwolenie spod zaborów, ale także walka o wolną Polskę, która była niezwykle trudna.
W czasach zaborów powstania miały tyle zwolenników, co przeciwników, którzy widzieli klęskę już na etapie planowania. Polskie siły powstańcze były nieporównanie gorzej uzbrojone i liczyły zdecydowanie mniej ludzi niż armia zaborcy, co nieuchronnie prowadziło do przegranej. Mimo to Polacy walczyli do końca i oddawali życie za wolną Polskę. Walka ta była związana z dużym ryzykiem, które nie leżało wyłącznie po stronie czynnie walczących powstańców, ale także dla ich bliskich i pozostałych rodaków, którzy w odwecie cara byli jeszcze bardziej represjonowani. Była to kara za podniesienie ręki na cara.
W literaturze, Mickiewicz często podejmował tematykę walki o wolność Polski. W swoich utworach często nawoływał do walki i dawał nadzieję na pokonanie zaborcy, składając hołd bohaterom ojczyzny. Reduta Ordona jest przykładem tego, jak poeta ukazał poświęcenie Polaków dla swojego kraju. W utworze opisał bohaterską walkę powstańców, którzy mimo przewagi zaborcy, do końca bronili swojego fortu. Adam Mickiewicz w swoim dziele przedstawił jednocześnie wzorce patriotyzmu i poświęcenia, które do dziś inspirują kolejne pokolenia Polaków.
Rosjanie jako narzędzie cara w Reducie Ordona
Adam Mickiewicz w swoim utworze „Reduta Ordona” pokazuje Rosjan jako naród, którym car posługuje się jak narzędziem i zabawką. Car jawi się jako bezwzględny tyran, który nie liczy się z cierpieniem i śmiercią swoich ludzi. Rosjanie cierpią z powodu cara, a matki opłakują swoje dzieci wywiezione na Sybir. Autor bez ogródek krytykuje cara, nie przebierając w porównaniach:
„Car dziwi się – ze strachu drżą Petersburczany,
Car gniewa się – ze strachu mrą jego dworzany;
Ale sypią się wojska, których Bóg i wiara
Jest Car. – Car gniewny: umrzem, rozweselim Cara”.
Czytelnik może odnieść wrażenie, że car bawi się w wojnę i jawi się jako samozwańczy władca: „jak Bóg silny, jak szatan złośliwy”. W tym kontekście Polacy są jedynymi, którzy mają odwagę sprzeciwić się jego woli i ściągnąć mu z głowy ukradzioną koronę polskich królów. Nawet jeśli walka jest nierówna, Polska się nie poddaje. Ordon, widząc klęskę toczącej się bitwy, wysadza szaniec wraz z zapasem broni, aby nie wpadła w ręce wroga.
Zakazany tekst
Reduta Ordona był utworem zakazanym przez zaborców, ponieważ był uznawany za literaturę zagrzewającą do walki i dodającą Polakom wiary w odzyskanie niepodległości. Mickiewicz wyraża w nim swoją krytykę wobec caratu i podkreśla poświęcenie dla ojczyzny. Nie szczędzi też krytyki wobec Rosjan, którzy są przedstawiani jako bezmyślni wykonawcy woli cara, którzy nie liczą się z ludzkim cierpieniem.
Patriotyzm i poświęcenie w Reducie Ordona
Bitwa o Redutę Ordona podczas powstania listopadowego jest niewątpliwie jednym z najważniejszych wydarzeń w historii Polski. Adam Mickiewicz, jako wielki patriota, uwiecznił tę walkę w swoim utworze, Reducie Ordona, pokazując zarówno poświęcenie Polaków, jak i bezwzględną władzę cara.
Poświęcenie w walce
Pomimo znacznej przewagi Rosjan, Polacy broniąc Reduty Ordona, walczyli do ostatniej chwili. Kiedy Ordon zobaczył, że klęska jest nieunikniona, postanowił nie dopuścić do tego, by wróg zdobył zapasy broni i amunicji ukryte w szańcu, i podjął decyzję o wysadzeniu okopów. Wybuch zabił ostatnich powstańców, ale także spowodował wiele ofiar po stronie Rosjan. Ordon stał się bohaterem narodowym, patronem szańców, symbolizującym bohaterstwo i poświęcenie.
Krytyka cara i tyranii
Reduta Ordona to nie tylko pochwała poświęcenia i odwagi Polaków, ale także bezkompromisowa krytyka caratu i bezwzględnej władzy cara. Mickiewicz określa cara jako samowładcę i złodzieja, krytykując jego znieczulicę wobec narodu. Autor jawnie pokazuje, że Rosjanie cierpią z powodu rządów cara, a matki opłakują swoje dzieci wywiezione na Sybir. Krytyka tyrańskiej władzy cara i pochwała dzielnej postawy powstańców listopadowych stanowią zagrzanie do dalszej walki o niepodległość ojczyzny.
Skutki obrony Reduty Ordona
Ostatecznie obrona Reduty Ordona zakończyła się klęską powstańców, ale poświęcenie Polaków i bohaterstwo Ordona stały się symbolem walki narodowej i wzmocniły ducha walki w narodzie. Reduta Ordona przypomina, że poświęcenie i heroizm w walce o wolność są nieodłącznymi elementami walki narodowej i patriotyzmu.
Finał Reduty Ordona
Finał walki o Redutę Ordona był pełen dramatyzmu i poświęcenia. Choć Polacy byli zdecydowanie w mniejszości, dzielnie stawili czoła rosyjskiej armii, a ich dowódca – Ordon – podjął trudną decyzję o wysadzeniu szańca, by nie oddać wrogowi zapasów broni i amunicji. Choć walka pozornie była przegrana, Polacy odnieśli symboliczne zwycięstwo, gdyż wybuch zniszczył także setki żołnierzy przeciwnika. Adam Mickiewicz wychwalał odwagę Ordonu i uznawał go za patrona szańców.
Symboliczne zwycięstwo Polaków
Wybuch zniszczył zarówno powstańców, jak i Rosjan, którzy zginęli w jednej, wspólnej mogile. W ten sposób Polacy i Rosjanie połączyli się w wiecznej mogile, wolni od jarzma tyrana:
„Działa, i naszych garstka, i wrogów gromady: Wszystko jako sen znikło. – Tylko czarna bryła Ziemi niekształtnej leży – rozjemcza mogiła. Tam i ci, co bronili, – i ci, co się wdarli, Pierwszy raz pokój szczery i wieczny zawarli.”
Choć walka zakończyła się klęską, Polacy wykazali bohaterstwo i poświęcenie dla ojczyzny. Walka o wolną Polskę toczyła się dalej, ale Reduta Ordona pozostała na zawsze symbolem odwagi i bohaterstwa powstańców listopadowych.
Reduta Ordona – fakty i fikcja
Rzeczywiste wydarzenia a poetycki wizerunek
Reduta nr 54 to miejsce, gdzie doszło do bitwy podczas powstania listopadowego. Jednakże w utworze Adama Mickiewicza „Reduta Ordona” nie wszystkie opisywane fakty są zgodne z prawdą. Kapitan Franciszek Bobiński, a nie Julian Konstanty Ordon, dowodził obroną szańca. Wysadzenie magazynu z zapasami broni i amunicji rzeczywiście miało miejsce, ale Ordon przeżył bitwę i zginął w innych okolicznościach. Mickiewicz zdecydował się na swoisty zabieg literacki, tworząc bohatera oddającego życie dla sprawy, co lepiej działało na patriotyzm i wezwanie do walki o niepodległość.
Reduta Ordona w literaturze
„Reduta Ordona” to utwór poetycki Adama Mickiewicza, w którym opisana została bohaterska walka powstańców z Rosjanami podczas powstania listopadowego. Opowiadanie adiutanta Ordon przedstawia dramatyczny przebieg bitwy oraz poświęcenie jej uczestników. Utwór ten, mimo iż był zakazany przez władze, szybko stał się popularny i był potajemnie powielany, stanowiąc źródło inspiracji dla patriotycznych działań Polaków.
Krytyka cara i pochwała postawy Polaków
Reduta Ordona autorstwa Adama Mickiewicza, mimo że zakazana przez władze carskie, zyskała popularność wśród czytelników, którzy potajemnie powielali i rozpowszechniali jej treść. Wiersz stanowił poetycki opis faktycznych wydarzeń z czasów powstania listopadowego, ukazujący bohaterską postawę Polaków walczących o wolność i niepodległość, oraz bezwzględną tyranię cara i jego brak troski o własnych rodaków. Mickiewicz wprost krytykuje cara, przedstawiając go jako złodzieja korony polskiej i samozwańczego władcę połowy świata:
„Mocarzu, jak Bóg silny, jak szatan złośliwy, Gdy Turków za Bałkanem twoje straszą spiże, Gdy poselstwo paryskie twoje stopy liże, – Warszawa jedna twojej mocy się urąga, Podnosi na cię rękę i koronę ściąga, Koronę Kazimierzów, Chrobrych z twojej głowy, Boś ją ukradł i skrwawił, synu Wasilowy!”
Niepochlebna opinia na temat cara nie mogła przejść niezauważona przez carską cenzurę, zwłaszcza w okresie, gdy Polska była pod jego władzą. Jednak Reduta Ordona poza krytyką, zawiera także pochwałę postawy Polaków, którzy dzielnie stawili czoła potężnej armii carskiej i walcząc do końca o niepodległość ojczyzny. Utwór nawiązuje do faktycznych wydarzeń, które miały miejsce w trakcie powstania listopadowego w 1831 roku, kiedy to Polacy odważyli się sprzeciwić woli cara i podjąć walkę o wolność.
Popularność i dystrybucja utworu
Reduta Ordona szybko zdobyła popularność, a jej nielegalne odpisy i przedruki krążyły wśród czytelników. Co ważne, sława wiersza nie ograniczyła się jedynie do granic Rosji, ale dzieło dystrybuowane było także poza jej granicami, np. w zaborze pruskim.
Reduta Ordona – bohaterska walka Polaków z Rosjanami
Opis bitwy
Tematem utworu „Reduta Ordona” Adama Mickiewicza jest bitwa powstańców z Rosjanami, która miała miejsce w 1831 roku pod Warszawą. Walka Polaków była skazana na klęskę, ponieważ przewaga Moskali była miażdżąca.
Polacy bronili się jednak do ostatniej chwili, a gdy Julian Konstanty Ordon zobaczył nieuchronną przegraną, wysadził znajdujący się w okopach magazyn amunicji i broni, aby nie zasilił jeszcze bardziej oprawcy. Fabuła dzieła oparta jest na prawdziwych wydarzeniach, w tym na walce stoczonej 6 września 1831 roku między Wolą a Szczęśliwcami.
Krytyka cara
Wiersz „Reduta Ordona” krytykuje bezwzględną i złowrogą postawę cara wobec Polaków, przedstawiając go jako tyrana, który pozbawia ich wolności. Autor daje także wyraz zrozumienia dla Rosjan, którzy wykonują carskie rozkazy, ale także sami są ofiarami władzy cara. Utwór stał się symbolem walki o niepodległość Polski i został potajemnie powielany, a jego popularność przekraczała granice Rosji.
Bohater Ordona
Utwór pozwala poznać postać bohatera, Julian Konstanty Ordona, który pomimo druzgoczącej przewagi wroga, dzielnie stawiał mu czoła wraz z niewielkim gronem powstańców. Mickiewicz chwali bohaterską postawę Polaków, którzy jako jedyni odważyli się stawić czoła carowi i walczyć o niepodległość. Choć kapitan Franciszek Bobiński dowodził reduktą nr 54, to Mickiewicz postawił Ordonowi pomnik, jako symbolicznego bohatera oddającego życie dla sprawy.
