Koty to jedne z najpiękniejszych i najbardziej uroczych zwierząt, które zachwycają ludzi swoim majestatycznym wyglądem, piękną sierścią oraz tajemniczą osobowością. Wielu ludzi chętnie hoduje koty w swoich domach, ale istnieje również grupa dzikich kotów drapieżnych, które często wywołują strach u ludzi.

Charakterystyka kotów drapieżnych

Koty drapieżne są niebezpieczne dla ludzi ze względu na ich ostre pazury i wielkie zęby, które pozwalają im rozszarpać nawet ofiarę większą od nich samych. Futro tych zwierząt posiada różne kolorowe wzory i cętki, co ułatwia im maskowanie się w naturalnym środowisku. Koty drapieżne są wspaniałymi myśliwymi, bardzo zwinne i szybkie, o muskularnej budowie ciała. Polując na swoją ofiarę potrafią biec z niesamowitą prędkością, jak na przykład gepard, który osiąga prędkość powyżej 100 km/h.

Wymiary największego kota drapieżnego

Największym kotem drapieżnym jest tygrys syberyjski, który może mierzyć prawie 3 metry długości. Doskonale rozwinięte zmysły wzroku i węchu u tych zwierząt są niezwykle pomocne podczas polowania.

Systematyka kotów drapieżnych

Koty drapieżne są ssakami z rzędu drapieżnych i rodziny kotowatych. Te wspaniałe zwierzęta zamieszkują wszystkie kontynenty, z wyjątkiem Antarktydy i Australii.

Przedstawiciele kotów drapieżnych

Jednym z przedstawicieli kotów drapieżnych jest lampart, zwierzę to występuje na terenie Afryki południowo-wschodniej oraz dość powszechnie w Azji. Wymiary tego kota to około metra wysokości i półtora metra długości. Ogon lamparta osiąga prawie długość jego ciała.

Lamparty – mistrzowie kamuflażu

Ubarwienie sierści lampartów

Jego sierść jest tak ubarwiona, że pozwala mu na ukrycie się wśród gałęzi drzew, czyniąc go niewidzialnym dla ofiar. Najczęściej futro jest koloru rudo-żółtego z licznymi cętkami o czarnej barwie. Czasem nagromadzenie pigmentów w sierści jest tak duże, że sierść jest koloru czarnego. Takie umaszczenie sierści mają niektóre lamparty zwane czarnymi panterami. Grubość futra i jego długość skorelowana jest z warunkami w jakich żyje zwierzę. Lamparty występujące w Chinach mają sierść dłuższą i bardziej puszystą.

Ochrona lampartów

Ze względu na piękne futro, zwierzęta te często padają ofiarą kłusowników. Kurcząca się z tego powodu populacja jest objęta w chwili obecnej ochroną gatunkową.

Środowisko życia lampartów

Lamparty zamieszkują różne środowiska, występują zarówno w terenach górskich, lasach, jak i zaroślach. We wszystkich tych miejscach poruszają się bardzo sprawnie. Potrafią się doskonale wspinać po skałach i drzewach, chroniąc się w ten sposób przed zwierzętami je atakującymi. Zwierzęta te żyją samotnie i unikają spotkania się z człowiekiem, a także nie zbliżają się do terenów przez niego zamieszkałych.

Polowanie lampartów

CZYTAĆ: Kocioł bałkański

Rozmnażanie i wychowanie młodych lampartów

Lamparty łączą się w pary w okresie rozrodu. Poza nim żyją samotnie. Ciąża u lampartów trwa kilkanaście tygodni (około 13), samica rodzi od dwóch do trzech młodych. Urodzone młode kocięta są ślepe, zaczynają widzieć dopiero po dziesięciu dniach. Młode lamparty wzięte z gniazda można łatwo oswoić. Samica-matka bardzo wcześnie zaczyna uczyć młode lamparty sztuki polowania. Często bierze te nieporadne kocięta ze sobą na polowanie.

Polowanie i łupienie ofiar przez lamparty

Lamparty polują na różne zwierzęta. Atakują małpy, zwłaszcza pawiany (lamparty afrykańskie), jelenie, tapiry, antylopy. Mogą też polować na niektóre ptaki czy drobne gryzonie. Schwytanym zwierzętom lamparty przegryzają szyję i uśmiercają je w ten sposób. Czasem kot ten atakuje całe stada pasącego się bydła. Atak ten jest z reguły bardzo skuteczny i powoduje duże straty w stadzie. Najgroźniejszym myśliwym jest karmiąca samica, wycująca młode. Lamparty rzadko atakują ludzi, jeśli nie są do tego sprowokowane.

Śmierć i długość życia lamparta

Koty te dożywają wieku około 20 lat.

Puma- królowa Ameryki

Puma, nazywana też lampartem amerykańskim lub kuguar, to drapieżnik żyjący na obszarach Ameryki Północnej, Środkowej i Południowej. Jest to duży kot o długości około 2 metrów, wliczając w to długi ogon, który może mieć nawet 80 cm. Puma waży zwykle od 45 do 90 kg, ale spotykane są też osobniki ważące nawet ponad 100 kg.

Cechy fizyczne

Sierść pumy jest miękka i ma barwę zwykle żółtawo-brązową, ale może mieć też inne odcienie. Futro jest o wiele krótsze niż u innych kotów drapieżnych, co ułatwia jej poruszanie się w różnym terenie. Puma jest też dobrze zbudowana i wysoka, co pozwala jej na skoki na duże odległości i atakowanie zwierząt.

Polowanie i pożywienie

Pumy są zwierzętami samotnymi, które polują na różne gatunki zwierząt. Ich ofiarą padają m.in. jelenie, dziki, oposy, zające i ptaki. Polują z zasadzki, skradając się do ofiary, a następnie atakując ją z zaskoczenia. Dzięki swojej zwinności i szybkości puma jest w stanie upolować zwierzę o wiele większe od siebie.

Rozmnażanie i życie społeczne

Pumy rozmnażają się przez cały rok, ale okres godowy zaczyna się w zależności od regionu i klimatu. Ciąża trwa około 3 miesiące, po czym samica rodzi zwykle od jednego do trzech młodych. Kocięta są niesamodzielne przez około 2 lata i są karmione mlekiem matki.

Zagrożenia i ochrona

Populacja pum w dzikiej przyrodzie zmniejsza się z powodu kłusownictwa, utraty siedlisk i zmian klimatycznych. Pumy są również często zabijane przez rolników, którzy uważają je za szkodniki i zagrożenie dla ich hodowli. W niektórych regionach Ameryki Północnej, takich jak Kolorado i Kalifornia, pumy są objęte ochroną prawną.

Ocelot

Charakterystyka

Ocelot (Felis pardalis) to kot, który osiąga długość ciała niespełna metra przy wzroście 50 centymetrów, a ogon ma długość około 50 centymetrów. Głowa jest mała i zgrabna, a uszy duże. Ocelot ma duże niebieskie oczy, a pod nosem długie wąsy, służące mu jako narząd dotyku. Jego futro jest ciekawie ubarwione i posiada wiele czarnych wzorów na brązowo-czarnym futrze, z różnymi wzorami na każdym odcinku ciała.

CZYTAĆ: Rola motywu miasta w powieści Bolesława Prusa pt. Lalka

Środowisko naturalne i zachowanie

Ocelot występuje w Ameryce Północnej, Środkowej i Południowej. Żeruje głównie na terenach sawannowych oraz penetruje okołorównikowe puszcze. Jako typowy kot drapieżny poluje w nocy, jednak w czasie pochmurnej pogody w dzień również wychodzi na polowanie. Świetnie porusza się po drzewach, lecz atakuje swoje ofiary z reguły na ziemi. W skład jego diety wchodzą przede wszystkim drobne ssaki, chociaż zdarzają się także większe od niego samego. Poluje też na ptaki i małpy, atakując wtedy z drzewa.

Zagrożenie i rozród

Wyglądający jak zwierzę domowe ocelot może być kłopotliwy dla ludzi i być tępiony przez farmerów, ponieważ atakuje zwierzęta domowe takie jak bydło i drób. Samica ocelota wydaje na świat z reguły od dwóch do czterech kociąt, które rodzą się ślepe i nieporadne. Ciąża trwa nie więcej niż dziesięć tygodni. Samica szuka właściwego miejsca w którym urodzone młode mogą być bezpieczne i nie zagraża im żadne niebezpieczeństwo ze strony innych zwierząt. Młode wymagają troskliwej opieki ze strony matki.

Historia ocelota

Pierwsze notki o ocelocie zamieszczone są w pismach hiszpańskiego imperatora Castillo z czasów wyprawy do Ameryki. Dokładne opisy tego kota pojawiły się dopiero w XVI wieku w wyniku szerokich obserwacji innych hiszpańskich podróżników.

Tygrys – król dżungli

Legenda i wygląd

Tygrysy to zwierzęta, które wzbudzają zarówno strach, jak i fascynację u ludzi. W różnych kulturach kojarzone są z potęgą i siłą. Istnieją nawet baśnie rozpowszechniane wśród ludów malezyjskich, które opowiadają o tygrysach jako o zwierzętach wzbudzających zarówno trwogę, jak i podziw. Tygrys dzięki swojemu pięknemu ubarwieniu świetnie maskuje się w gąszczu traw i zarośli. Jego typowym miejscem bytowania jest las, a podstawowym czynnikiem, który decyduje, gdzie będzie żerował, jest obfitość danego środowiska w zwierzynę.

Polowanie i zachowanie

Jest on świetnym łowcą. Maskujące umaszczenie pozwala mu skutecznie kryć się w gąszczu dżungli. Pomimo dużych rozmiarów porusza się niezwykle zwinnie oraz cicho. Rzucając się na swoją ofiarę potrafi skoczyć na odległość nawet 6 metrów. Tygrysy prowadzą nocny tryb życia i polują po zapadnięciu zmroku. Są zwierzętami, które nie szukają towarzystwa i prowadzą samotniczy tryb życia. W momencie spotkania się dorosłych osobników, nie dochodzi do żadnych starć i walk. Czasem zdarza się to w rezerwatach, gdzie zagęszczenie tych zwierząt jest duże.

Rozmnażanie i długość życia

Samce osiągające dojrzałość płciową w wieku 4-5 lat, a samice w wieku 3-4 lat. Ciąża u tygrysa trwa około stu dni, a w jednym miocie średnio rodzi się 2 młode. W warunkach naturalnych samica może urodzić jednorazowo maksymalnie 5 kociąt, zaś w warunkach sztucznych maksymalna liczba miotu może wynieść nawet 7 młodych. Noworodki ważą około jednego kilograma. Niektóre osobniki osiągają maksymalny wiek około 26 lat, jednak przeciętnie tygrysy żyją od 16 do 18 lat.

Ataki na człowieka

Według niektórych przyrodników, tygrysy rzucają się instynktownie na wszystkie zwierzęta, w tym na człowieka. Nie jest to jednak prawdą. Zdarzają się przypadki zaatakowania człowieka przez tygrysa, jednak czyni on to jedynie w przypadku, gdy jego terytorium

Irbis: cechy charakterystyczne

Irbis (Panthera uncia) to niewielki kot, który żyje w warunkach surowych, śnieżnych klimatów. Charakteryzuje go smukła budowa ciała, niewielka głowa i dość krótkie nogi z pazurami, które wyciąga tylko w chwili ataku. Niewątpliwą zaletą irbisa są zdolności myśliwskie. Zwierzę to potrafi skutecznie zaatakować ofiarę często dwukrotnie przewyższającą go swoją wagą, takie jak dzikie kozy zwane markurami czy owce. Niemniej jednak, to ptaki i gryzonie stanowią podstawę jego diety.

CZYTAĆ: Główne nurty filozoficzne – przegląd przez wybrane epoki

Ogromny ogon

Najbardziej charakterystyczny dla irbisa jest jego bardzo długi ogon, stanowiący prawie 75% długości całego ciała. Ogon ten jest fantastycznie ubarwiony, pełno na nim czarnych pierścieni i cętek, jest bardzo puszysty i gruby, a na jego końcu zakończony jest czarną kitą. Często to właśnie ogon zwisający w drzewa, na którym siedzi ocelot, zdradza jego obecność.

Biało-czarna sierść

Irbis nazywany jest także panterą śnieżną ze względu na kraje, z których pochodzi ten gatunek. Kraje te występują w regionach charakteryzujących się mroźnymi i pełnymi śniegu zimami. Irbisy mają także „śnieżną” sierść, która jest biała z licznymi plamkami przypominającymi cętki lamparta.

Tryb życia i długość życia

Irbisy prowadzą samotniczy tryb życia i są aktywne przede wszystkim nocą. Zwierzęta te dojrzewają płciowo po ośmiu miesiącach i żyją zwykle od 12 do 14 lat.

Jaguar – król amerykańskiej dżungli

Jaguar (Panthera onca) to największy kot występujący w Ameryce. Na jego sierści widoczne są charakterystyczne czarne plamki tworzące rozetki. Służą one jako doskonały kamuflaż w gęstwie dżungli, a także stanowią piękną ozdobę. Niestety futro jaguara ma także swoje wady, ponieważ jest bardzo cenne i ma wysoką wartość rynkową, przez co kot ten jest często łowiony przez myśliwych lub ludność tubylczą.

Środowisko i sposób polowania jaguara

Jaguary zamieszkują tereny Ameryki Południowej i Środkowej, a także południowe stany USA. Potrafią zwinnie poruszać się po drzewach i spędzać na nich dużo czasu. Na czas polowania schodzą na ziemię, gdzie kryjąc się w wysokich trawach, czekają na swoją ofiarę i rzucają się na nią w odpowiednim momencie.

Kot ten potrafi zabić zwierzę nawet dwa razy większe od niego, ale najczęściej poluje na mniejszą zwierzynę. Rodzaj zwierząt na jakie poluje jaguar związany jest z miejscem, w którym przebywa oraz ilością danej zwierzyny na danym terenie. Jaguar poluje na ssaki kopytne np. pekari, tapiry i jelenie, nie gardzi też gryzoniami (aguti, paka, kapibara), a czasem atakuje także pancerniki i kajmany. Potrafi łowić ryby oraz żółwie, a czasem atakuje bydło domowe, czyniąc duże szkody.

Zagrożenie i ochrona jaguara

Jaguar jest gatunkiem zagrożonym wyginięciem, a głównym zagrożeniem dla niego jest utrata siedlisk i polowań. Tereny występowania jaguarów zamieszkuje często bardzo biedna ludność, a kłusownictwo jest jej jedynym źródłem dochodu. Dlatego tak ważna jest ochrona tych pięknych zwierząt oraz ich siedlisk.

Polowanie i dieta jaguara

Jaguar jest drapieżnikiem, który poluje głównie po zapadnięciu zmroku. Najczęściej poluje na ssaki kopytne, takie jak pekari, tapiry i jelenie, ale nie gardzi też gryzoniami, takimi jak aguti, paka czy kapibara. Zdarza się, że atakuje pancerniki czy kajmany, a także potrafi łowić ryby i żółwie. Zabija zwierzę przez złamanie mu karku a potem rozszarpuje jego ciało. Jaguar z reguły nie zjada swojej ofiary na miejscu zbrodni lecz przenosi ją w ustronne miejsce, gdzie mógłby ją spokojnie zjeść. Nie zjedzone resztki pokarmu ukrywa w ustronnym miejscu, aby zjeść je następnego dnia.

studiumpr